نوشهر گرایی رویکرد نوین در برنامه ریزی و طراحی شهری

چكيده  :

نوشهرگرایی به عنوان یک رویکرد جدید طراحي و برنامه ریزی شهري درانتقاد به شهرســازي دوران معاصر که داراي الگویي پراکنده، غير انساني و ماشيني است شــکل گرفته اســت. این رهيافت آميزه اي از سبکهاي معماري، رشد هوشمند، مخالفت با توسعه پراکنده و شهرسازي پایدار مبتني بر حمل و نقل عمومي است.این رویکرد امروزه هدایت و رهبري نسل پست مدرن طراحان و برنامه ریزان را برعهده دارد و یکي از مهمترین رویکرد هاي برنامه ریزي شهري در این قرن محسوب مي شود. اصول اوليه این رویکرد بر مبنای به کار گيری اصول سنتی شهرســازی پایدار در شهرسازی انسانگرا ی گذشته، بوده است. هدف از این نوشتار، معرفی رویکرد نوشهرگرایی بر مبنای نگرش انسانگرایانه شهرسازی سنتی در مقابل نگرش اتومبيل گرای شهرسازی مدرن، و نحوه به کارگيری آن در کشورهای توسعه یافته، می باشد. در این نوشتار با استفاده از روش تحليل- مقایسه ای، به معرفی رویکرد نوشهرگرایی(نوشهرسازی انسان گرا) پرداخته می شود. در این راستا، نحوه شکل گيری، محتوی نظری، نظریه پردازان، ابعاد و ویژگی های رویکرد مذکور تشریح می گردد. نتابج این بررسی روشن نمود که ماهيت و شرایط شکل گيری نهضت نوشهرگرایی، به منظور به کارگيری در فرایند برنامه ریزی و طراحی شــهری در راستای دستيابی به اهداف شهرسازی پایدار بسيار حرکت جدیدی بوده و می تواند منجر به پيدایش فضاهای پایدار گردد(شیعه، 21:1390).

كلمات كليدی:نوشهرگرايی، واحد همسايگي، حوزه، راه هاي دسترسي، TND، TOD